Në orët e vona të natës së 29 majit 1992, fshati Libofshë i Fierit u trondit nga një ngjarje makabre që do të mbetej gjatë në kujtesën kolektive të shqiptarëve. Dy vëllezër nga ky fshat, Josif dhe Dritëbardh Çuko, hynë me qëllim grabitjeje në banesën e familjes Puto. Ajo që ndodhi më pas kapërceu çdo kufi njerëzor: ata ekzekutuan pesë anëtarë të familjes, përfshirë një foshnjë vetëm 8 muajshe.
Viktimat ishin djali i vogël i familjes, bashkëshortja e tij, prindërit e tij – të cilët u torturuan për një orë para se të vriteshin – dhe në fund, e pamëshirshme, u shua edhe jeta e mbesës së vogël. Një akt brutal që tronditi mbarë opinionin publik në një kohë kur Shqipëria sapo kishte hyrë në një kapitull të ri pas rrëzimit të diktaturës. Indinjata dhe zemërimi qytetar për këtë masakër u përhapën me shpejtësi.
Pas një procesi gjyqësor që zgjati vetëm 24 ditë, dy autorët u shpallën fajtorë dhe u dënuan me vdekje. Ekzekutimi u krye më 25 qershor 1992 në qendër të qytetit të Fierit, përpara syve të një turme të madhe njerëzish që kishin ardhur nga zona të ndryshme për të dëshmuar aktin. Trupat e tyre u lanë të varur deri në mbrëmjen e ditës pasuese – një mesazh i ashpër shtetëror në një kohë kur vendi ishte ende në kërkim të drejtësisë dhe rendit.
Masakra e Libofshës mbetet një nga ngjarjet më të errëta dhe të përfolura të viteve të para të tranzicionit shqiptar. Shkëlqyeshëm. Ja një version i përpunuar i pjesës që fokusohet te procesi gjyqësor i Masakrës së Libofshës, me tone dokumentare dhe një ndjesi dramatike:
Pas krimit të tmerrshëm të 29 majit 1992 në fshatin Libofshë, ku u vranë pesë anëtarë të një familjeje – mes tyre një foshnjë 8 muajshe – policia e Fierit nisi menjëherë ndjekjen e autorëve. Brenda pak ditësh, dy të dyshuarit, Josif dhe Dritëbardh Çuko, banorë të të njëjtit fshat, u arrestuan dhe u morën në pyetje.
Rrëfimet e tyre, të papendueshme dhe plot gjakftohtësi, tronditën edhe hetuesit më të kalitur. Në një Shqipëri që sapo kishte dalë nga diktatura dhe po përpiqej të ndërtonte shtetin e së drejtës, procesi ndaj vëllezërve Çuko u kthye në një ngjarje kombëtare. Gjyqi nisi me ritëm të përshpejtuar dhe zgjati vetëm 24 ditë. Në sallën e gjyqit, nën masa të rrepta sigurie,
të akuzuarit qëndronin pa shprehje, të palëkundur, ndërsa publiku shpërthente në të qara dhe thirrje për drejtësi. Prokuroria paraqiti prova tronditëse: dëshmi, mjetet e përdorura në krim, dhe detaje rreth mënyrës brutale të vrasjes. Avokatët mbrojtës u përpoqën të ngrenë çështje mbi gjendjen psikike të të pandehurve, por prova të mjaftueshme për këtë nuk u paraqitën. Në përfundim të seancave, më 24 qershor 1992,
Gjykata e Rrethit Fier shpalli vendimin: dënim me vdekje për të dy vëllezërit Çuko, për “vrasje të shumëfishtë me paramendim, në rrethana veçanërisht të rënda, me qëllim grabitjeje”. Zemërimi popullor kishte kulmuar.
Mijëra qytetarë firmosën peticione për të mos u falur dënimi dhe për të dhënë një shembull të qartë ndaj dhunës. Presidenti i atëhershëm nuk dha amnisti. Mëngjesin e 25 qershorit 1992, dënimi u ekzekutua në qendër të Fierit, përpara një turme që erdhi edhe nga qytete të tjera për të parë fundin e një historie që kishte tronditur zemrën e kombit.
