Historia e Andjës është një rrëfim tronditës që tregon rrugëtimin e saj nga një marrëdhënie adoleshente e dukshëm romantike, në një lidhje ab*uzive, kontrolluese dhe thellësisht shkatërruese.
Ajo nisi marrëdhënien në moshën 18-vjeçare me një mashkull shumë më të madh në moshë, i cili fillimisht shfaqte xhelozi të ashtuquajtur “normale”, por që u përshkallëzua shpejt në kontroll ekstrem dhe dh*unë.
Andja rrëfen se i dashuri i saj filloi të kufizonte lirinë e saj duke e ndaluar të shkonte në shkollë, të hante kur dëshironte dhe të kishte kontakt me familjen. Çdo mosbindje ndëshkohej me dh*unë fizike ose presion psikologjik. Situata u përkeqësua deri në pikën që ai ndërhyri dhunshëm në ambientet shkollore, duke e sulmuar publikisht dhe duke i thyer hundën. Askush nuk reagoi.
Pavarësisht këtij incidenti, Andja vazhdoi të qëndronte në marrëdhënie për shkak të frikës dhe kërcënimeve të vazhdueshme që përfshinin edhe jetën e prindërve të saj. Në një rast, ajo përshkruan se partneri i saj, nën kërcënimin e armëve, kërkonte sjellje poshtëruese nga ajo në praninë e të tjerëve, duke i shtuar traumat dhe ndjesinë e robërisë.
Ajo përshkruan se si për vite me radhë e gjykonte veten për gjithçka që po ndodhte, duke menduar se ishte faji i saj. Kjo e çoi në disa tentativa për vetëv*asje, përfshirë pirjen e barnave dhe dëmtime fizike ndaj vetes. Ajo ndjehej e pamjaftueshme, e pavlerë dhe e vetmuar. E kishte humbur identitetin dhe nuk e njihte më veten.
Momenti i kthesës ndodhi kur partneri i saj u largua nga vendi. Ky ishte çasti kur Andja vendosi të rifillojë jetën dhe të thyejë varësinë psikologjike. Me ndihmën e prindërve, ajo filloi të rimarrë kontrollin mbi jetën e saj, ndonëse për një kohë vazhdoi të mbante kontakt me të për shkak të frikës së trashëguar.
Pas viteve të kaluara, Andja arriti të krijojë një marrëdhënie të shëndetshme, ku gjeti respekt, siguri dhe qetësi. Ajo është sot një nënë krenare dhe përpiqet të krijojë një ambient të hapur me vajzën e saj, ku ajo mund të flasë lirshëm dhe pa gjykim.
Andja thekson rëndësinë që ka ndërhyrja e hershme në rastet e xhelozisë së sëmurë dhe kontrollit të dhunshëm. Ajo kritikon mungesën e reagimit të institucioneve, të cilat shpesh heshtin përballë skandaleve të dh*unës në shkollë apo komunitet. Rrëfimi i saj nxjerr në pah edhe një realitet shoqëror ku femrat gjykohen për pamjen e tyre apo për zgjedhjet e jetës, ndërsa ab*uzuesit justifikohen nga pushteti, kultura e rrugës apo indiferenca kolektive.
Në fund, Andja i bën thirrje çdo vajze që është në një marrëdhënie të ngjashme që të mos heshtin dhe të mos presin. Ajo i nxit që të kërkojnë ndihmë, të mos fajësojnë veten dhe të mos besojnë se një mashkull që të ab*uzon do ndryshojë ndonjëherë.
“Nëse e bën një herë, do ta bëjë gjithmonë” – thotë ajo. Historia e saj është një mesazh i fuqishëm për guximin, mbijetesën dhe transformimin pas traumës.
