Një nga momentet më të ndjera të episodit të fundit të “She’s On Top” erdhi nga Artenisa Bardhi, një prej konkurrenteve që preku zemrat e publikut me rrëfimin e saj të sinqertë dhe frymëzues. 23-vjeçarja nga fshati Sin i Dibrës ndau për herë të parë publikisht historinë e saj personale, e mbushur me sfida, sakrifica dhe përballje me paragjykimet që, për shumë vajza në zonat rurale, mbeten ende një realitet i dhimbshëm.
E rritur në një fshat të vogël dhe të thellë të Dibrës, Artenisa përshkroi me emocion ditët e adoleshencës, kur për të ndjekur gjimnazin i duhej të ecte për një orë në këmbë, çdo ditë, pavarësisht kushteve të motit. “Në diell, në shi, në dëborë… por nuk dorëzohesha. Doja të bëhesha dikush në jetë”, tha ajo me një buzëqeshje që mbulonte qartë një plagë të vjetër, por të ndjerë.
Megjithatë, ëndrra për të vazhduar universitetin në Tiranë hasi në murin e parë të madh: mospranimin nga i ati. “Babi nuk ishte dakord që të shkoja në universitet. Më thoshte se duhej të krijoja një familje, se nuk më nevojitej shkolla. Nuk ia vë faj. Mbase ishte mentaliteti i vendit ku jam rritur, ai besonte se vajzat nuk kishin përse të shkonin më tej me shkollimin,” tregoi Artenisa me zë të ulët, por të vendosur.
Për një vajzë që kishte sakrifikuar kaq shumë për t’u arsimuar, përballja me një refuzim të tillë ishte shkatërruese. Ajo rrëfeu se për një kohë të gjatë e ndjeu veten të dorëzuar, e mbyllur në kufijtë e një jete që nuk e kishte zgjedhur vetë. Megjithatë, ajo nuk e hoqi dorë nga pasioni i saj për modën. “Vijova jetën në fshat, por sfiloja gjithë ditën, më pëlqente të vishesha, të luaja me stilin. Ishte mënyra ime për të mos u dorëzuar.”
Momenti i kthesës erdhi kur ajo gjeti një punë në Tiranë dhe mori vendimin të largohej. Për këtë hap, ajo njoftoi më në fund familjen. “Mami nuk më mbajti mëri. E kuptoi që po ndiqja rrugën time. Por babi… u mërzit shumë. Nuk më foli, nuk më shkroi për gati 6 muaj. Ishte një periudhë shumë e vështirë për mua.”
Pavarësisht gjithçkaje, Artenisa sot është në Tiranë, duke ndjekur pasionin e saj dhe duke u përpjekur të ndërtojë një të ardhme ndryshe – të sajën, jo të imponuar. Historia e saj nuk është thjesht një tregim personal, por një pasqyrë e qartë e shumë vajzave shqiptare që luftojnë çdo ditë mes ëndrrës dhe presionit shoqëror, mes vetes dhe rregullave të pashkruara që u diktojnë se çfarë duhet të jenë.
Artenisa nuk është thjesht një konkurrente në një reality show. Ajo është zëri i shumë vajzave të heshtura, që duan të bëjnë zgjedhje vetjake, të shkojnë përtej kufijve që u janë vendosur dhe të thonë me zë të plotë: “Edhe unë dua të jem dikush. Dhe nuk do të ndalem.”
