Mbrëmja e minimaturës së shkollës “Fan Noli” këtë vit nuk ishte thjesht një festë për përmbylljen e një etape shkollore. Ajo u shndërrua në një nga ato momente të rralla ku gëzimi dhe dhimbja bashkëjetojnë në të njëjtën hapësirë. Në mesin e tavolinave të zbukuruara me kujdes, nën dritat e zbehta të sallës, një vend i veçantë qëndronte në heshtje: një karrige e boshatisur, disa tullumbace të bardha dhe një mungesë që nuk mbushet dot – mungesa e Martin Canit.
Martini, vetëm 14 vjeç, nuk ishte më aty për të festuar bashkë me shokët dhe shoqet. Ai nuk do të vinte më kurrë kostumin e maturës, nuk do të kërcente, nuk do të qeshte apo të ndante emocione me shokët e klasës. Ai u nda nga jeta tragjikisht pas një konflikti mes bashkëmoshatarësh, ku u godit me thikë – një ngjarje që tronditi opinionin publik dhe që vazhdon të ngrejë pyetje të mëdha mbi sigurinë e të rinjve dhe shoqërinë që po i rrethon.
💔 Por atë mbrëmje, Martini ishte aty. Në heshtje.
Karrigia e tij nuk ishte bosh. Ajo fliste. Fliste për mungesën, për dashurinë, për kujtimet. Ishte një simbol i qartë i dhimbjes së përbashkët që bashkoi gjithë klasën, gjithë stafin pedagogjik, dhe çdo prind të pranishëm. Tullumbacet e bardha të lidhura në atë karrige nuk ishin dekor. Ato përfaqësonin ëndrrat e ndërprera, pafajësinë e marrë padrejtësisht, shpresën që Martini kishte për jetën – një jetë që nuk do të jetë më.
🎤 Një nga nxënësit, me zë të dridhur, tha:
“Nuk mund të festonim pa Martinin. Ai ka qenë pjesë e çdo dite tonë në shkollë. Sot duhej të ishte këtu, me ne, me energjinë dhe humorin e tij. E ndjemë mungesën e tij në çdo sekondë. Ai ishte më shumë se një shok, ishte pjesë e familjes sonë.”
🕯️ Në një moment të veçantë të mbrëmjes, dritat u zbehën dhe u mbajt një minutë heshtje. E gjithë salla qëndroi në këmbë, me sytë drejt asaj karrigeje bosh. Në sfond, një këngë e butë instrumentale shoqëroi momentin, ndërsa disa nxënës nuk mundën t’i mbanin lotët. Nuk ishte thjesht një akt simbolik – ishte një kujtesë kolektive se jeta është e brishtë, se dhuna merr më shumë sesa dhimbje: ajo zhduk ëndrra, ndërpret jetë, ndan miq dhe lë pas plagë që nuk shërohen lehtë.
🎓 Maturantët e klasës së 9-të thanë se kjo natë do të mbahet mend përgjithmonë. Jo për fustanet, as për muzikën, as për fotot… por për karrigen e boshatisur që u bë vendi më i rëndësishëm i mbrëmjes. Ai vend nuk do të harrohet. Ai do të jetojë në çdo foto të asaj nate, në çdo kujtim të shokëve të Martinit, në çdo hap që ata do të hedhin në të ardhmen.
🙏 Prehu në paqe, Martin. Mungesa jote është e dukshme, por dashuria për ty është edhe më e madhe.
