Ditët pas ndarjes nga jeta të shkrimtarit më të madh të letrave shqipe, Ismail Kadare, vazhdojnë të mbushen me rrëfime prekëse nga ata që patën fatin ta kishin pranë. Një prej zërave më të afërt me autorin legjendar është padyshim Bujar Hudhri, botuesi dhe miku i ngushtë i Kadaresë, i cili ka ndarë së fundmi detaje të rralla dhe të ndjera për momentet e fundit të tij.
I ftuar në emisionin “Kjo Javë” në News24, Hudhri ka treguar se vitet e fundit kanë qenë të vështira fizikisht për Kadarenë, i cili vuante nga dobësimi i trupit dhe mungesa e energjisë. Megjithatë, ai thekson se shkrimtari ruante të paprekur forcën e tij shpirtërore dhe intelektuale, duke mbetur i lidhur fort me kohën që jetonte dhe me zhvillimet në Shqipëri e më gjerë.
“Së fundmi, Ismail Kadare ra shumë fizikisht dhe nuk shfaqte shumë interes, madje as për biseda të gjata. Megjithatë, ai donte të ishte i mirëinformuar për gjithçka që ndodhte në vend. Ishte me një kureshtje të zgjuar dhe jetonte aktivisht me kohën,” – tregoi Hudhri me një ton të ngarkuar emocionalisht.
Një nga momentet më prekëse të intervistës ishte përshkrimi që ai bëri për takimin e fundit me autorin. Ai e përshkruan si një takim të heshtur dhe të dhimbshëm, ku forca fizike ishte venitur, por shpirti dhe dëshira për të qenë pjesë e jetës dhe letrave nuk ishin shuar.
“E ndjeja se ishte shumë i lodhur, dhe në atë moment më tha: ‘Do të ulem përsëri’. Ishte një moment shumë i ndjeshëm dhe i dhimbshëm,” – u shpreh Hudhri, duke përcjellë trishtimin që e shoqëroi atë çast.
Kjo fjali e fundit, e thënë në një gjendje fizike të përkeqësuar, mbart në vetvete një simbolikë të thellë – dëshirën e një gjeniu për të qëndruar ende në këmbë, për të qenë pjesë e dialogut kulturor, për të folur e shkruar, për të mos u dorëzuar kurrë përballë harresës apo shuarjes.
Hudhri kujton se edhe në ditët më të vështira, Kadare ruante një dignitet të heshtur, nuk kërkonte keqardhje dhe nuk ankonte. Ai mbeti deri në frymën e fundit shkrimtari që i përkiste kohës, kombit dhe letërsisë universale, duke lënë pas jo vetëm vepra të pavdekshme, por edhe një shembull njerëzor të rrallë.
Rrëfimi i Bujar Hudhrit është një tjetër kujtesë se Ismail Kadare nuk ishte thjesht një shkrimtar, por një simbol i qëndresës përmes fjalës, i forcës së mendjes përballë dobësisë së trupit, dhe i dinjitetit që nuk e braktisi asnjëherë, as në ditët e fundit të jetës.
