Me burrin tim kemi jetuar bashkë për 35 vjet. Unë jam 53 vjeç dhe ai është 55. Gjatë kësaj kohe kemi sjellë në jetë një djalë dhe dy vajza të mrekullueshme. Ishim një familje shembull për shumë njerëz. Mund të krenohemi vetëm me fëmijët tanë.
Me burrin tim kemi jetuar bashkë për 35 vjet. Unë jam 53 vjeç dhe ai është 55. Gjatë kësaj kohe kemi sjellë në jetë një djalë dhe dy vajza të mrekullueshme. Ishim një familje shembull për shumë njerëz. Mund të krenohemi vetëm me fëmijët tanë.
Gjithçka në familjen tonë dukej e shkëlqyer, por kjo ishte vetëm nga jashtë. Burri im nuk bënte pothuajse asgjë – herë pas here punonte si mekanik makinash te një mik i tij, dhe pjesën tjetër të ditës e kalonte para televizorit, duke u ankuar për qeverinë, për makinën e re të fqinjit dhe për paaftësinë time.
Mua dhe fëmijëve tanë na u desh shumë kohë të rimëkëmbeshim, pasi babai i familjes vendosi të më braktiste për një tjetër grua, 40-vjeçare. Tani kisha mbetur vetëm. Më saktë, isha e lirë – dhe për momentin nuk kam nevojë për një lidhje të re.
Jam e lumtur kështu siç jam. Mësova shumë nga kjo. Kuptova se për sa kohë isha në një lidhje, nuk kujdesesha për veten. Nuk i jepja vetes kohë. I dhashë gjithë kohën dhe energjinë time burrit tim, dhe nuk lashë asgjë për veten time. Tani, kur kthehem pas me mendje, e kuptoj që në martesë duhet të jesh pak egoiste.
Me sjelljen tonë, i mësojmë të tjerët si të sillen me ne. Dhe në këtë rast, burri im u mësua që unë të kujdesesha për të – dhe e mori si të mirëqenë. Kur ai ishte i sëmurë, unë rrija mbi të si bletë; kur unë isha e sëmurë, ai as që u përpoq të më ndihmonte – gjithmonë kishte kërkesa dhe nuk i interesonte gjendja ime. Vajzat e mia më ndihmuan shumë pas divorcit. Më thanë që jeta nuk mbaron këtu.
Dhe kishin të drejtë – tani kam më shumë kohë për veten time dhe për gjërat që dua! M’u desh pak kohë ta kuptoja, por tani që jam vetëm, mund të jetoj më mirë dhe më e lehtë se sa kur isha me të. Kam marrë një vendim të hekurt: edhe nëse vjen duke u zvarritur në gjunjë, nuk do ta pranoj më! Nëse ai një herë bëri një zgjedhje që nuk ishte në favorin tim – unë do të zgjedh gjithmonë veten time, pa hezitim.
Tani nuk po kërkoj zëvendësues. Nuk kam nevojë për zëvendësues. Për çfarë zëvendësimi po flasim? Çfarë më ka dhënë ai që tani më mungon – përveç lodhjes së pafund, sëmundjeve dhe shpërthimeve nervore?
