Në një apartament të vogël në lagjen Kombinat të Tiranës, në katin e pestë të një ndërtese të vjetër, jetonte një nënë me dy vajzat e saj. Zhaneta Josifi, e veja e një besimtari të devotshëm që kishte ndërruar jetë vite më parë, kishte mbetur vetëm me Anisën dhe Blertën. Ishin tri gra të heshtura, të tërhequra, me pak kontakte me botën jashtë.
Komshinjtë i përshkruanin si të qeta, por gjithmonë disi të veçuara. Në vitin 2020, ndodhi diçka që askush nuk do ta merrte me mend. Më 27 mars, Anisa, vajza e madhe, ndërron jetë në mënyrë të heshtur, pas një periudhe të gjatë agjërimi dhe krizash shpirtërore. Por trupi i saj nuk varroset. Nëna, Zhaneta, e bindur se vajza nuk ka vdekur por është në gjumë të shenjtë, e mbështjell me çarçafë të bardhë dhe e lë në dhomën e ndenjjes.
Ajo dhe vajza tjetër, Blerta, vazhdojnë të jetojnë pranë trupit, duke u lutur çdo ditë për ringjalljen. Dritaret mbyllen, dera nuk hapet më. Gratë i kthehen një vetmie të plotë dhe agjërimi ekstrem bëhet rituali i tyre i përditshëm. Kuzhina nuk përdoret më. Letrat e shenjta mbushin shtëpinë. Në muret dhe nëpër fletore shkruhen fjali të nxjerra nga Bibla, me shpresën për një mrekulli hyjnore.
Njëra prej tyre shkruan: “Dhe në qoftë se Fryma e atij që ringjalli Krishtin… do t’u jap jetë edhe trupave tuaj vdekatarë…” Ditët kalojnë. Pastaj muajt. Trupi i Anisës nis të dekompozohet, por Zhaneta nuk dorëzohet. Ajo u thotë të afërmve që trokasin ndonjëherë te dera: “Largohuni se vajza nuk ka vdekur, por fle.”
Ata nuk arrijnë dot të kuptojnë ç’po ndodh vërtet brenda. Pas 15 muajsh, në korrik të vitit 2020, policia më në fund hyn me forcë në apartament. Brenda, heshtja është tronditëse. Në një dhomë të mbyllur gjejnë trupin e Anisës të tretur, ende në vendin ku kishte vdekur. Zhaneta, e dobësuar deri në vdekje, kishte ndërruar jetë pak kohë më parë, ulur pranë së bijës. Blerta, e vetmja që kishte mbetur gjallë, ishte në gjendje të rëndë fizike dhe psikologjike.
Në atë banesë të errët dhe të ngjeshur me dhimbje, u zbuluan dhjetëra faqe ditarësh me shkrime të shenjta, shenja të një devocioni të përçudnuar dhe një sëmundjeje mendore të pa trajtuar. Tragjedia e familjes Josifi ishte përmbushur me dy jetë të humbura dhe një shpirt të mbetur në agoni. Ishte një histori e heshtur vetmie, besimi të verbër dhe dështimi shoqëror për të parë e ndihmuar në kohë. Një histori që e lë një njollë të errët në ndërgjegjen kolektive.
Sot e gjalle ka ngelur vetem vajza e dyte, e cila pas vdekjes se mamase, ka nis nje jete te re, pak me perfshire ne jeten sociale dhe ka nisur te punoje. Ne ate shtepi nuk jeton me njeri
