Në një intervistë të mbushur me emocione dhe nostalgji për emisionin “Top Story”, Matilda Bega, vajza e aktorit të madh shqiptar Met Bega, solli në vëmendje kujtimet dhe trashëgiminë e jashtëzakonshme artistike të të atit, duke bërë gjithashtu një krahasim të ndjerë dhe kritik me situatën aktuale të kinematografisë shqiptare.
“Këta artistë, jo vetëm im atë, janë të pavdekshëm. Janë artistë që nuk do t’i kthehen më Shqipërisë”, – tha ajo me bindje, ndërsa ndau me publikun momentet kur ka parë me krenari rolet ikonike të të atit në ekranin e madh. Ajo e konsideron brezin e artistëve të viteve ’70-’80 si një pasuri të patjetërsueshme, që nuk do të zëvendësohet më kurrë.
Matilda Bega nuk e fshehu zhgënjimin për mënyrën se si ka evoluar kinemaja shqiptare pas viteve ’90, dhe veçanërisht pas vitit 2000. Ajo tregoi se ka shkuar disa herë në kinema për të parë produksione të reja shqiptare, por në fund ka vendosur t’i refuzojë ato.
“Refuzoj t’i shikoj, nuk i afrohen absolutisht! Banaliteti ka pushtuar gjithçka. Në çdo film del një markë, sepse ai ka dhënë lekët për filmin. Skenarët nuk janë për t’u parë…”, – u shpreh ajo me një dozë trishtimi për çfarë ka humbur në cilësinë e artit filmik.
Ajo rikujtoi me mall dhe vlerësim periudhën kur filmat realizoheshin me përkushtim të jashtëzakonshëm:
“Atëherë për një film rrinte 3 muaj skenaristi, mendonin me muaj të tërë kush do ishin aktorët. Aktori rrinte 3 muaj në Sarandë, me gjithë familjen, të paguar nga shteti. Merrte leje artistike, ishte një privilegj. Të gjithë e jetonin artin.”
Ndërkohë që shumë aktorë të rinj sot përballen me sfida të mëdha ekonomike dhe mungesë mbështetjeje, Matilda Bega e përshkruan të kaluarën si një periudhë ku arti trajtohej me respekt dhe përkushtim institucional.
Ajo ndaloi edhe te humori, që sipas saj, ka pësuar një rënie drastike në cilësi:
“Humori nuk kishte fije banaliteti. Ishte i pastër, i zgjuar, i menduar, nuk bëhej për të qeshur me zor apo për të ofenduar. Të gjithë e ndiqnin, nga fëmijët te të moshuarit.”
Matilda Bega shprehu gjithashtu keqardhje që brezat e rinj nuk kanë më mundësinë të njohin nga afër artistë si Met Bega dhe kolegët e tij, që me një gjuhë të pasur artistike, krijuan një trashëgimi që ende mbetet gjallë në kujtesën e shqiptarëve.
Kjo intervistë solli jo vetëm një homazh për Met Begën, por ngriti edhe një alarm për degradimin artistik dhe komercializimin e kinematografisë shqiptare – një mesazh i fuqishëm nga një zë që vjen nga zemra e vetë artit të dikurshëm.
